Openhartig: waarom ik zo vaak en zo graag reis

Laatst had ik een gesprek met een goede vriendin – zonder oordeel – over waarom ik zoveel reis. Definieer vaak? Tot 5 jaar geleden reisde ik bijna ieder week. Tegenwoordig is dat meestal maandelijks. In vergelijking tot de gemiddelde Nederlander best veel ja. Alleen Corona gooide wat roet in het eten, maar dat is alweer aardig terug op het oude niveau. Wat mij bezielt om zoveel te reizen? In deze openhartige, persoonlijke blog zal ik je proberen mee te nemen in de krochten van mijn gedachten en gevoelens. Voor wie het interesseert.

De wereld is prachtig

Als je thuis op de bank zit en te veel het nieuws kijkt, dan krijg je geen vrolijker beeld van de wereld. Terwijl wanneer je reist, je ziet hoe mooi de aarde en haar bewoners zijn. Er zijn zoveel prachtige plekken op de wereld waar ik nog graag naar toe zou willen. Van Papoea-Nieuw-Guinea tot Guatemala. En al heb bezocht. Ik word er altijd enorm blij van als ik een bepaald land of regio na jaren van wensen en dromen eindelijk eens kan bezoeken. Heerlijk!

Ook dit jaar bezoek ik weer een aantal prachtige plekken op deze wereld, die lang op mijn verlanglijstje stonden. Oeganda, Mexico, de Azoren, Apulië, Cyprus. Maar ook bestemmingen waar ik al eerder geweest ben en graag terugkom, zoals Londen. En dan precies net op die ene bijzondere plek zijn terwijl de zon of een regenboog verschijnt. Daar wordt een mens toch blij van? Ik in ieder geval wel. En dankbaar.

Jungle, woestijn, kratermeren, kersenbloesem, wijngaarden, zeeschildpadden, berggorilla’s… Planeet Aarde is fantastisch mooi, in al haar diversiteit. Ik geniet er enorm van om dat allemaal met eigen ogen te kunnen zien. Op de foto te zetten. En thuis over te vertellen. De wereld is te mooi om thuis te blijven. Al ben ik ook graag in mijn eigen jaren 30 huis hoor. Of bij de bloeiende heide in Schoorl. Ook prachtig!

Reizen is leerzaam

Op reis gaan is niet alleen leuk, het is ook enorm leerzaam. Nu ben ik sowieso nieuwsgierig en leergierig van aard. Als ik naar een land toe ga, dan probeer ik me altijd wel te verdiepen in een land; de achtergrond en geschiedenis, de flora, de fauna, de mensen. Helaas spreek ik lang niet altijd de taal van waar ik heen ga, maar een lokale gids kan al wel veel vertellen en toch best veel mensen spreken Engels of Spaans.

Een kookcursus in Thailand, op pad met een marinebioloog op de Azoren, een WWII museum bezoeken in Jeruzalem… overal valt wat te leren!

Reizen heeft me ongelooflijk veel geleerd. Over wie ik ben, wat ik aankan, wat ik belangrijk vind in mijn leven, hoe het in andere landen is. Hoe meer ik reis, hoe meer ik mijn eigen land ga waarderen. Hoe goed we het in Nederland hebben. In ruim 20 jaar reizen heb ik veel kennis opgedaan over reizen en sich, slimme weetjes, dingen die je wel/niet moet doen. Die ik vervolgens graag hier deel. Iets met een uit de hand gelopen hobby… Waar ik ook weer veel van leer.

Jeugd

De reden waarom ik graag en zoveel reis heeft zeker ook een diepere betekenis, of reden. Nou mag ik niet klagen hoe ik er tegenwoordig bij zit, en ook vroeger hadden we iedere dag te eten en een warm bed. Maar tijdens mijn jeugd was het ook geen rozengeur en maneschijn. Zo werd ik op de basisschool behoorlijk gepest. We pasten nou eenmaal niet in het geaccepteerde plaatje in ons dorp.

Bovendien hadden we het niet breed thuis. Mijn vader was schilder en mijn moeder werkte parttime in een bejaardentehuis. Later gingen mijn ouders uit elkaar en mijn moeder belandde in de bijstand. Vakantie zat er niet in, plus een hele vervelende stiefvader in huis. Ondertussen zat ik in de bibliotheek; weg te dromen met een boek over Florida op schoot. En over familie in Nieuw Zeeland. Ooit zou ik ze bezoeken.

Mijn jeugddromen heb ik waargemaakt. Meermaals in Florida en Nieuw Zeeland geweest. Geweldig! Mijn jeugd en achtergrond hebben we natuurlijk ook gevormd tot wie ik ben en daar ben ik trots op. Ik heb geleerd hard te werken voor wat ik wil. Misschien ook wel een soort bewijsdrang. Plus een sterke allergie voor kliekjes en burgerlijk harnas ontwikkeld. “Zo wil ik in ieder geval niet worden.” Als kind wil je er bij horen, terwijl ik er als volwassene juist trots op ben dat ik ‘anders’ ben.

Nienke

Het is alweer ruim 10 jaar geleden dat een vriendin overleed tijdens haar huwelijksreis in Zuid Afrika. Die gebeurtenis heeft een diepe indruk op mij gemaakt en heeft mij doen beseffen dat je uit het leven moet halen wat erin zit. Je weet immers niet hoe lang je hebt. Ik wilde altijd al meer reizen, maar liet me daarin te veel beperken door (de voorkeuren van) mijn ex. Voorbeeld: hij ging surfen, ik ging zitten wachten. Hij moest studeren, ik ging zitten wachten. Nu zou ik dan echt iets voor mezelf gaan doen. Nadat dat die relatie tot een einde kwam, heeft het reizen een vlucht genomen (letterlijk en figuurlijk).

Kinderen

Als vrouw van in de twintig, dertig word je regelmatig met de vraag geconfronteerd of je kinderen wilt. Ik ben daar altijd open en eerlijk in geweest. Langere tijd wist ik het niet 100% zeker, maar neigde naar ‘nee’. Dat is altijd zo gebleven en inmiddels ben ik 39 jaar, de expiratiedatum is in zicht! Hoera, want dat geeft rust. Ik wil geen kinderen en ik denk ook niet dat die wens nog gaat komen. Ik heb dat gevoel gewoon niet.

De afgelopen 10 jaar hield ik er ergens in mijn hoofd wel rekening mee, dat die kinderwens op miraculeuze wijze misschien nog zou komen. En daardoor bepaalde bestemmingen echt nog wilde zien. Wat stel dat…

Reizen en schrijven mijn grote passies, dat is wat ik het liefste doe. Hoe akelig dit voor sommige mensen misschien ook klinkt; ik zie kinderen als een belemmering voor o.a. reizen. Natuurlijk kun je ook reizen met kinderen, maar dat is toch anders. Weer dat burgerlijke harnas. Kinderen moet je graag genoeg willen, anders moet je er niet aan beginnen denk ik. Die schoolvakanties alleen al, nee dank je.

Egoïstisch? Wel nee, kinderen zijn nou niet bepaald klimaatvriendelijk. Vliegen ook niet, maar ja je moet ergens compenseren hè. En aan kinderen beginnen terwijl je ze eigenlijk helemaal niet wilt, dat lijkt me al helemaal geen goed idee. Laat mij maar lekker de reislustige Suikertante spelen. Eerlijk is eerlijk; geen kinderen krijgen scheelt ook een hoop geld, waarvan ik, jawel, lekker veel kan reizen. Zo vrij als een vogel. Nou ja, bijna dan.

COVID-19

De jaren voor Corona was ik lekker op dreef met reizen, iedere maand ging ik wel ergens heen. Een paar jaar daarvoor reisde ik zelfs bijna iedere week (veelal voor mijn werk). Eind 2019 had ik 2020 al aardig rond gepland. En toen kwam Corona, baf! Voor mijn blog geen ramp, immers genoeg te schrijven. Ik zeg wel eens voor de grap: qua schrijfmateriaal kan ik zo nog een paar jaartjes pandemie doorkomen.

Als gevolg van Corona wel vele reisboekingen en -plannen on hold moeten zetten. Luxe probleem natuurlijk. Maar Oekraïne zit er misschien wel nooit meer in? Corona heeft me nog meer doen beseffen dat reizen een privilege is, die zomaar ineens kan verdwijnen. Dat heeft me in de periodes dat Corona weer een beetje naar de achtergrond zakt, wel echt gemotiveerd om te reizen zodra het kan. IJsland, Mexico, Jordanië. Het voelt als een soort kaartenhuis dat zo weer in elkaar kan klappen. Fingers crossed en gaan!

FOMO

Een formele diagnose heb ik niet, maar als ik eerlijk ben durf ik best toe te geven dat ik enorme FOMO heb. Fear of Missing Out. Bang om dingen mis te lopen. Sociale media speelt daarin zeker een rol. Dagelijks houd ik aantekeningen bij van alle bestemmingen waar ik nog naar toe wil. En nee, ik wil niet alle 196 landen bezoeken. Maar de wensenlijst is lang. Al begin ik ook steeds meer de gelijkenissen tussen landen te zien.

Voor en tijdens reizen kan ik nog wel eens wat stress krijgen van het idee dat ik misschien net een mooie plek en het juiste moment misloop. Dat slaat natuurlijk nergens op. Gelukkig weet mijn vriend me daarin wel wat af te remmen. Al is hij niet de enige met wie ik reis. Ik heb ook een aantal leuke vriendinnen die meegaan, en soms ga ik mee op een groepsreis of reis ik solo. Net hoe het uitkomt.

Een soort Rupsje-nooit-genoeg op reisgebied? Yup, guilty as charged. Mijn blog heet niet voor niets Flitter Fever (‘fladderkoorts’). Is dat niet vermoeiend, hoor ik je denken. Ja, een beetje wel. Naast reizen en bloggen heb ik ook gewoon een drukke baan als marketing manager. Maar ik ben sterk. Dus ook die FOMO kan ik handelen. En routine is nog veel geestdodender denk ik, dat slurpt energie.

De kans om bepaalde landen te zien wil ik gewoon niet mislopen. Dat is me bijvoorbeeld al met Oekraïne, Syrië en Myanmar gebeurd. Mede daarom zou ik ook graag z.s.m. naar Taiwan willen gaan. Die stond al hoog op mijn lijstje, simpelweg omdat het een prachtig land schijnt te zijn. Maar ik ben nu wel bang dat het straks misschien helemaal niet meer kan, stel dat China de boel annexeert? We gaan het zien.

Omdat het kan

Dat ik zo vaak kan reizen heeft natuurlijk ook te maken met mijn financiele situatie. Ik kan het me simpelweg veroorloven. Daar werk ik hard voor. Op eigen kracht de nodige opleidingen gedaan en de carrièreladder beklommen. Voor mijn drukke baan als marketing manager in de diergeneeskunde werk ik al gauw 50 uur per week, plus mijn blog enkele tientallen uren per week. Mijn motto is: work hard, but enjoy travels harder. Op mijn 10e zat ik al in de schuur te bollenpellen…

Het reizen zie ik als beloning voor het harde werken. Voor mijn gevoel heb ik dat ook wel echt nodig om van mijn werk los te komen, mijn gedachten te verzetten. Al is het een weekendje Drenthe!

Ik besef dat dit leven een enorm voorrecht is. Ook met mijn vakantiedagen. Iedere vakantiedag spendeer ik aan reizen, niet thuis. Van de Coronatijd heb ik dus nog best wat dagen over (ik kon niet reizen dus nam geen vrij). Door mijn vrije dagen altijd met reizen in te vullen, maak ik het mezelf (en mijn vriend) niet altijd even gemakkelijk, er blijft wel eens wat anders liggen… Maar op die manier, in combinatie met slim plannen en gebruik maken van bijvoorbeeld feestdagen, weekenden, compensatie voor overwerk in het weekend e.d. lukt het wel om zo vaak te kunnen reizen. Zo stelt iedereen z’n eigen prioriteiten.

Dagje ouder

Laatst had ik het hier met een vriendin over en dit is ook wel echt een ding. Zeker nu ik tegen de veertig aanloop, merk ik dat ik ouder word. Nog lang geen bejaarde natuurlijk. Maar genetisch zit ik al niet zo top in elkaar. Overgewicht en astma helpen ook niet. En hoewel ik meermaals per week sport en graag wandel in de natuur, merk ik gewoon dat mijn lijf er niet echt beter op word naarmate ik ouder word.  

Daarom denk ik dat ik nu beter zoveel mogelijk kan reizen. Want wie weet word ik helemaal niet zo oud. Of loop ik straks net als mijn moeder op m’n 55^e al met een rollator. Ik hoop het niet, maar ergens in mijn hoofd houd ik wel rekening met die mogelijkheid. Nou kun je bijvoorbeeld met een rolstoel nog best op reis, it’s all about the attitude? Maar dat soort dingen beperken natuurlijk wel. Is het geen pandemie of oorlog, dan is het wellicht je lijf die gaat belemmeren om te kunnen reizen? Of bepaalde reizen die dan niet meer kunnen. Je weet het nooit.

De zus van mijn ene schoonzus heeft Parkinson, zij is een paar jaar ouder dan ik. Het zusje van mijn andere schoonzus heeft plotseling MS gekregen, wat letterlijk met veel vallen en opstaan gepaard gaat. De tante van mijn zwager is laatst opgegeven… kanker. Of je krijgt een ongeluk waardoor je niet meer kan en/of durft te reizen. Je weet gewoon niet hoe het leven loopt.

Hoe het ook moge lopen; ik wil gewoon terug kunnen kijken op mijn leven en denken: ik heb het maximale eruit gehaald. Mooie herinneringen voor het leven gemaakt. Kortom, ik blijf lekker reizen, zo vaak en zo lang als het kan! Daar word ik gelukkig van. Ga jij ook graag op reis of juist niet? Reageer gerust onderaan dit artikel – maar houd het vriendelijk a.u.b. Ieder z’n ding. Leven en laten leven.

Meer persoonlijke blogs en interviews lees je in de Engelstalige About categorie op deze website.

Laatst bijgewerkt op 10/06/2023 door Elisa Flitter Fever